“Korkuyorum!” deriz. .

 

Bu duygularımızı,

Paylaşır,

Hatta genlerimiz vasıtasıyla,

Gelecek nesillere aktarırız.

 

Ve bütün bu duyguları detaylı şekilde,

Derinlemesine incelediğimiz zaman;

DUYGULU İNSAN ile DUYGUSUZ İNSAN

Arasında inanılmaz farklar olduğunu görürüz. .

Örneğin, beynimizdeki düşünce merkezi,

Yani Serebral Korteks ile

Duygu merkezi,

Yani Amygdala,

İnsandan insana çok farklılıklar gösterir.

Eğer bu iki merkez arasındaki iletişim koparsa,

İnsanın davranışı normal görünmesine rağmen,

Duygularını bir türlü ifade edemezler.

Yani, DUYGUSUZ İNSAN olup çıkarlar…

İşte KISMET böylesine DUYGUSUZ BİR İNSAN olmayıp,

BİR ROBOT olarak,

MIT’teki bilim-insanı Cynthia Breazeal tarafından üretilmiştir.

KISMET tamamen Türkçe’den alınmış,

Bildiğimiz ‘Kader’ veya ‘Talih’ anlamında kullanılmıştır.

Neden?

Acaba Bilim & Teknik,

Ne kadar gelişirse gelişsin,

KISMET’e bir DUYGU,

Bir HİS veremeyeceğini bildiği için mi,

İşi KISMET’e bırakmıştır?

BİLİM & KISMET ne kadar yan yana gelebilir?

 

Bilim ve Tekniğin çok gelişmesine,

DUYGU dolu KISMET yaratmasına gerek var mıdır?

Savaşlar,

Yaşamını namluların ucunda bulan çocuklar,

Gece yatağa aç giden insanlar,

Ertesi gün,

Daha sonraki gün,

Ne yiyip ne içeceğini bilmeyen,

Yaşanası bir dünyada yaşayamayan,

Elinden her şeyini almış ROBOTLAR varken,

Neden Bilim & Teknoloji KISMET üretir ki?

 

“Savaşlar olmasın!

Aç insan kalmasın!

Robotlara CAN değil,

Canlara ROBOT takılmasın…” diyeceğimiz yerde,

Neden işi KISMET’e bırakıyoruz ki?

İşte KISMET böyle bir KISMET!

Neye niyet,

Neye KISMET…